Ik heb gelijk en jij niet. Zullen we het de kinderen eens vragen…?
Ruzie met je partner. Het is niet leuk. Jullie zijn allebei boos en willen graag je gelijk hebben. Boze woorden worden naar elkaar uitgesproken en je wilt de ander overtuigen dat jouw ideeën echt beter zijn dan die van hem of haar. Voordat je het weet kan dit uitlopen op een nog grotere ruzie, waarbij vergeten woorden uit het verleden er nog eens bijkomen of dat er onverwerkte pijn zich laat zien. En dan begint het knetteren pas echt…..en is het huis te klein. Te klein om dit nog te kunnen verbergen voor de kinderen.
Een ‘gezonde’ ruzie is niet het einde van de wereld en er zitten ook leermomenten in voor kinderen, maar als een ouder gaat roepen: ‘We gaan scheiden’ om dan vervolgens in boosheid aan het kind te vragen: ‘Waar wil je wonen, bij papa of mama?’, dan komen jullie in een hele negatieve situatie terecht die een langdurig effect heeft, langer dan dat ene moment waarin de ruzie plaatsvindt.
Je denkt misschien dat je kind het allemaal weer vergeet, maar helaas is het tegendeel waar. Al deze herinneringen worden opgeslagen in het brein van het kind en zodra de toon en sfeer verandert in huis, komen de angsten en herinneringen van de vorige ruzies weer terug. Of deze angsten gaan een rol spelen op andere momenten in hun leven, zoals school of vrienden. Als jullie conflicten blijven terugkomen en ze niet op een gezonde manier worden opgelost, wordt je kind steeds kwetsbaarder.
Op het moment van jullie terugkerende ruzies kunnen jullie niet meer goed reageren op de kinderen en gaat de kwaliteit van het opvoeden achteruit. Je kind mist de veiligheid in het huis, de veiligheid van papa en mama, want jullie reageren niet zoals jullie normaalgesproken reageren als jullie rustig zijn. De kans is groot dat je kind zelf niet meer weet hoe het met zijn gevoelens moet omgaan. Misschien merk je dat je kind sneller boos is uit het niets of zich op z’n kamer terugtrekt.
Ook jullie manier van opvoeden kan gaan veranderen. Misschien word je wel strenger, omdat je controle moet proberen te houden binnen het huwelijk en kun je minder met warmte reageren op je kind, terwijl je kind dat wel hard nodig heeft. Of misschien is er zoveel energie nodig om je huwelijk of je dagelijks leven op de rails te houden dat je onvoldoende aandacht hebt voor de opvoeding.
Ik hoef je niet te vertellen dat dit alles nog heel lang doorwerkt in een kinderleven en dat dit allemaal nog gevolgen heeft in het toekomstige volwassen leven van je kind. Dat is iets wat je wilt voorkomen. Ja, je mag boos zijn, want dat is een eerlijke emotie, waarbij je je grenzen aangeeft. Ja, je mag met je partner een woordenwisseling hebben, want jullie hebben allebei je eigen mening. En ja, als je je kinderen laat zien hoe je op een gezonde manier ruzies oplost, kan dat een goed leermoment zijn. Laat weten hoe je het zo goed mogelijk voor beide partijen hebt opgelost, zodat je kinderen zien dat problemen opgelost kunnen worden. Maar laat ook weten als het jullie nog niet gelukt is om het op te lossen, maar dat jullie beiden eraan werken. Een kind mag best weten dat mensen niet altijd dezelfde meningen kunnen hebben. Echter, laat de kinderen erbuiten! Dit is jullie ruzie en de kinderen hoeven niet de speelbal te worden van jullie problemen.
Samengevat; Als papa en mama op een gezonde manier ruzie maken en oplossen voel ik mij als kind weer veilig. Papa en mama zijn zo krachtig dat ze ook met moeilijke situaties kunnen omgaan. Echter: hou mij erbuiten. Ik ben neutraal en hou van jullie allebei. Jullie zijn volwassen en moeten het volwassen oplossen. Ik niet. En als jullie er niet uitkomen: zoek hulp!
